komacyus

her doğum günümde geceleri fonda aynı şarkılar çalarken yaptığım bi' ritüeldir: 17 yaşındaki ben bu günleri görse ne hissederdi?

türkiye'de orta gelirli bi ailede büyüdüyseniz ya da instagram motivasyon reelslarını izliyorsanız, size de hep bugün yaptıklarınızın geleceğinize yatırım olduğunu anlatırlar. ama aslında bugün yaptıklarınız geleceğe yatırım değil, geçmişin borcunu ödemektir.

güzel.

aynı zamanda yaşayan 3 tane ben olsun; şimdi, gelecek ve geçmiş. üzerinde bizzat kontrolüm olan tek ben şimdiki, şu an yaşadığım hayat. gelecektekine de dolaylı bir erişimim varken, geçmiştekine hiçbir türlü dokunamıyorum. sanki bir bilgisayar oyununa ortadan girmişim gibi yani, bi geçmişim var ama hatırlayabildiğim kadarıyla sınırlı.

geçmiş halimin de her gün için 24 saati, hedefleri, hayalleri düşünceleri vardı ki bi çok noktada şu anki benden daha stabil bi duygusal yapısı olduğunu falan da düşünüyorum. muhtemelen daha mutluydu, hatta belki daha idealistti; gerçeklerin farkında olmayan çocuklar hep daha idealist olurlar. o da bir sürü irili ufaklı mutluluk ve üzüntü yaşadı, şu an çoğunu hatırlamıyorum bile muhtemelen. okuldan dönerken bir sürü şey düşündü; bu düşüncelere güldü, üzüldü, streslendi. günün sonunda onun karakteri ve yaşadıkları birleşince şu anki ben oldum.

ama bu hikayede şöyle bir sıkıntı var, hatırlayamadığım bir sürü irili ufaklı olay şu anki beni oluşturmuş. belki otobüs beklerken gördüğüm rastgele bi sahne şu anki kişiliğimde önemli bir özelliğin gelişmesine sebep oldu ancak hatırlamıyorum bile. detaylı düşününce bu çok büyük bir haksızlık; bu, şu anki benim kendi üzerimde tam anlamıyla kontrol sahibi olmadığım anlamına geliyor, malum tüm geçmişime hakim olmam ve hatırlamam imkansız.

bu mantıkla şu anki benin kontrolü bende değilse gelecekteki benin kontrolü de bende olmuyor. o yüzden bugün yaptıklarımızın geleceğe yatırım olma ihtimali çok düşük. yani ben bütün gün verimli şeyler yapabilirim ama belki bu yazıyı yazarken içtiğim kahve boğazıma kaçacak ve bi'kaç saat sonrasını bile göremeyeceğim ve geleceğime yaptığım tüm yatırım boşa gidecek ya da iyimser bi' taraftan bakacaksak, yarın küçük bi tesadüfle; bir yetenek avcısı beni keşfeder ve bambaşka bir işe başlarım ve yine bugün yaptıklarım geleceğime bir yatırım olmaz. ne getireceği bu kadar kesin olmayan bir yatırıma hiçbiriniz girmezdiniz.

başta anlattığım gibi üzerinde en etkiniz olmayan halinize, yani geçmişteki halinize borçlu olmanız en mantıklısıdır. çünkü üzerinde etki sahibi olabildiğiniz bir şeye borçlanamazsınız.

yani aslında bizim şu an yaptıklarımız gelecekteki halimize bir yatırım ya da onun iyiliği için şu an cefa çekmek değil de geçmişteki halimizin kurduğu hayallerin borcunu ödemektir.

çünkü en yaşlı halinize eğer başardın mı diye sorarsanız size gençkenki hayallerinizin durumuna göre cevap verir.

peki, sizin 17 yaşındaki haliniz bu günleri görse ne hissederdi?

Devamını Oku

hepimizin ataları öyle ya da böyle üç yüz bine yakın yıldır hayatta kalmak için yemek, üremek için eş seçiyor ve biz de içimizde bi’ yerlerde bu yüz biner yıllık tecrübeleri barındırıyoruz. hepi topu 100 yıl yaşıyoruz ve bu süre tüm hayat dersini almamız için hiç de yeterli bir süre değil. o sebepten kısayol olarak beyin bu jenerasyonların bilgi birikimiyle oluşmuş uyarıcı bir sistemle bize yardımcı oluyor. bu tecrübeler ne kadar günümüz yaşamına birebir uymasa da benzer örüntüleri gören beynimiz biz farkında bile olmadan bizi uyarıyor ya da destekliyor. buraya kadar her şey çok mantıklı, peki bunun ilişkilerde taktik yapmayla ne alakası var di’mi?

bu yazıdakiler herhangi bir ikili ilişki için genellenebilir. anlatma kolaylığı olsun diye kadın-erkek romantik ilişkisi üzerinden örneklendirerek anlatacağım. olayı somutlaştırmak için en klişe ilişki taktiklerinden biriyle başlayalım: ‘geç yazmak’.

geç yazmak aslında işe yarayan bir taktik, çünkü evrimsel olarak düşündüğünüzde herkesin kolonide belirli görevleri var ve kolonideki diğer insanların yaşamı da bir noktada herkesin görevlerini yerine getirip getirmemesine bağlı. eğer bir insanın birinci önceliği sizseniz (ilişkinin daha erken aşamaları için), ya da karşınızdaki insan her an size cevap verebilecek müsaitlikteyse bu bir nevi onun kendi hayatında başka bir işle meşgul olmadığını gösterir. evrimsel olarak elinden iş gelmeyen birinden doğacak çocuğunuzun yaşama şansı daha düşüktür ki bu beynin asıl amacı olan neslin devamı için çok büyük bir kırmızı alarmdır. geç yazma taktiği aslında bu kırmızı alarmı nötrleyen bir simülasyondur ve bilerek mi geç yazıyor yoksa gerçekten işi mi var sorusunu yanıtlayamayacağımız için de bunu doğru kabul eder ve karşı tarafa daha çok ilgi duyarız.

ayrıca bu taktiğin başka bir evrimsel boyutu da beynin yine nadir olanı istemesidir. annesi ev hanımı babası çalışan insanlar çocukluklarını düşündüğünde bu dediğimi çok daha net anlayacaktır. tüm gün sizinle olan annenizin sevgisi sadece akşamları eve gelen babanın kapıdan girişi kadar heyecan verici değildir çünkü beyin her zaman ulaşılması daha zor ve nadir olanı ister. ulaştığınızda da sizi tatmin eden hormonlarını daha çok salgılar, çünkü dünyadaki gerçekten değerli şeyler çok azdır ve beynin herhangi bir konu için böyle düşünmesi hayatta kalmak için çok değerli bir mekanizmadır.

şimdi asıl soruya tekrar dönelim: e ilişkilerimizde taktik yapmalı mıyız?

buraya kadar anlattıklarımdan bu soruya çıkan cevap büyük ihtimalle evet ama bu cevap şöyle bir ikilem de doğuruyor: taktik yaparak bir insanla sağlıklı bir ilişki kurabiliyorsak biz aslında kimiz ve bizim normal halimiz sevilmeye layık değil mi? ilk sorunun cevabının evet olması son sorunun cevabını da evet yapıyor ki bu doğru ve istenilen bir cevap değil.

her insanın herhangi ikili ilişkisinden çok daha önemli bir ilişkisi vardır: kendisiyle ilişkisi ve kendisine karşı sorumlulukları. kendimize karşı taktik yapamayız. taktikler ikili ilişkilerde ideal hayatı bir şekilde simüle ettiği için başarılıdır ama kendimizle olan ilişkimizde yalan söylemenin bir sınırı vardır ve istediğimiz her bir şeyi elimizden kaçırdıkça bu sahtelik zarar görür ve bir noktada sonlanır. bu sebepten kendimize karşı taktik yapmak çabuk sönen sahte bir kıvılcımdır aslında.

tüm bunların ışığında asıl sorumuzu şöyle bir sonuca bağlıyoruz. ilişkilerde taktik yapmak bazı noktalarda işe yarayabilir, ancak bizim zaten bu taktiklerin ana fikri olan sebepleri doğal bir şekilde kendi hayatımızda bulundurmamız gereklidir. bu hayatta bir şeyleri başarabilmek için halihazırda kendi meşguliyetlerimiz olmalıdır ve karşıya her an her saniye cevap verebilecek bir konumda olmamalıyızdır zaten, yani bunu taktik olarak değil de hayatın kendisi olarak yapmalıyızdır. ki böyle bir durumda karşıya vakit ayırabildiğimiz anlar da daha değerli olur ve sağlıklı bir ilişkinin devamı için fedakarlıklar yapmak önemlidir. yani burdaki konu hiçbir zaman ulaşılabilir olmayın demek değildir. kendiyle sağlıklı bir ilişkiye sahip bir insanın ikili ilişkilerinde taktik yapmasına gerek yoktur çünkü zaten karşı beynin aradığı doğru örüntülere kendi hayatında sahiptir. aynı şekilde kendisiyle ilişkisinde başarısız bir insan da ikili ilişkisindeki taktikleri uzun süre devam ettiremez çünkü bir noktada karşı taraf hayatınıza dahil olmaya başladıkça o simülasyon da bir şekilde çöker.

asıl soruya son kez tekrar dönelim: e ilişkilerimizde taktik yapmalı mıyız?

kendinizle ilişkiniz o kadar sağlam olmalıdır ki herhangi başka bir ikili ilişkinizde taktik yapmak zorunda kalmayasınız. taktikler doğru olanı simüle etmek için vardır ve bunları gerçekçi bir şekilde de hayatımıza katabiliriz. böylece kendi hayatımızdaki kişisel başarılardan da tatmin bir hayat yaşayabilir, aynı oranda ikili ilişkilerimizden de doğru ve tatmin edici geri dönütler alabiliriz. bu başka bir bakış açısından siz kendinizi sevmiyorken başkası sizi neden sevsin gibi de düşünülebilir.

Devamını Oku

sonlar ve başlangıçlar. hayat boyunca birbirini kovalayan biri siyah biri beyaz iki köpek. hangisinin diğerini önce yakaladığına göre oluşan sonsuz olasılıklar havuzu. sahi her son bi’ başlangıç mıdır? yoksa her başlangıç bir son mu?

her başlangıç, gerçek bir başlangıç olabilmek için içinde bir son bulundurmak zorundadır. bitmemiş bir hikayeye yeni bir giriş yazamayacağınız gibi bir şeylere son vermeden yeni başlangıçlar yapamazsınız. öncesinde bir son bulundurmayan başlangıçlar sadece geçici durumlardır ve en ufak sarsıntıda sizi son vermediğiniz olaya geri döndürür. sonu olmayan başlangıçlar bir nevi oyunlarda öldüğünüzde tekrar doğduğunuz ‘checkpoint’ler gibidir. sonu olmayan bir başlangıç, bir şeylere başlamak değildir.

bir de bu önermenin tersine bakalım. her son bir başlangıç mıdır? insanlara umut aşılamak üzerine kurulu günümüz toplumu, insanların hayata karşı daha iyimser bakabilmesi için her son bir başlangıçtır diye aslında hiçbir şeyin bir sonu olmadığı fikrinden dallanan bir deyiş kullanırlar. aslında bu mantıklıdır çünkü ölümden sonra yokluğu düşünürken bile içi daralan insanoğlu için bir şeylerin sonu olması fikri ürkütücüdür. o yüzden her sonun yeni bir başlangıç olduğu fikrinin arkasındaki boşluğa düşmeme fikri mantıklıdır. ama mantıklı olan her şey doğru değildir. ama bazen bazı şeyler sadece biter. mesela bi’ spor müsabakasında bir maçı kaybederseniz turnuvadan elenirsiniz ve bu bir sondur. kimse size gelip bu sonun sizin için yeni bir başlangıç olduğunu söylemez çünkü bu anlamsızdır. turnuvanın sonu gelmiştir ve bu hiçbir şeyin başlangıcı değildir. aynı şekilde bu cümle hayatın kendi akışında da anlamsızdır. belki hayatınızın fırsatı elinize geçmiştir, siz bu şansı gerektiği gibi kullanamamışsınızdır ve bu bir sondur ve bu son hiçbir şeyin başlangıcı değildir. elbette yeni şanslar bulabilirsiniz. ama hem bir önceki fırsatı kaçırdığınız için oluşan bir fırsat değildir hem de bu durum hayatınızın şansını kaçırmış olduğunuz gerçeğini değiştirmez. yani aslında hayatta hep bir şeyler başlar ama her başlangıç bir sona bağlı bir olmayabilir. yani her son yeni bir başlangıç değildir. bazen sonlar sadece sondur ve geri dönülemez hatalardır. her sonun yeni bir başlangıç olma fikri ucuz bir umuttur. hayatta sonlara bağlı olmayan yeni başlangıçlar vardır ve gereksiz umutlar beslemek yerine bu yeni başlangıçlara atlama cesaretini göstermek, hayatın dönemsel yapısında en mantıklı karardır.

sonların kesin olan tek özelliği insanların kişilikleri üzerindeki etkileridir. hayat dönemseldir ve her son üzerinize o dönemin bir çiziğini bırakır. bu çizikler tıpkı rütbeler gibidir. her çizik sizi daha rütbeli ve olgun insan yapar. yani her son sizi bir sonraki dönem için yetkin hale getirir. eğer o dönemden gerekli dersi alamamışsanız bu son ve başlangıçlar siz o dersi ve rütbe terfisini alana kadar devam ederler. bu yüzdendir ki bu yeni izlerle yaşadığımız başlangıçlar ve sonların hiçbiri birbiriyle aynı değildir. olaylar tamamen aynı olsa bile sizin rütbeniz aynı değildir. hayat bu yüzden dönemsel ve döngüseldir. aslında hep yeni başlangıçlar ve sonlar vardır ancak her olaydan üzerimize yeni bir çizik kaldığı için hiçbiri birbirinin aynısı değildir.

her başlangıç bir sondur ama her son bir başlangıç değildir. mutlu sonlar dilerim.

Devamını Oku

3 dakika 47 saniye okuma süresi

İnsanlığın ilerleyebilmesi ve hayatın bi' şekilde devamı için çokluk doğruluk doğurmak zorundadır. Yani çoğunluğun inandığı şeyler doğru olmak zorundadır. Matematik ve fizik gibi aklımıza gelen en rasyonel olguların temeli bile aslında tamamen çoğunluğun doğru olduğu varsayımı üzerine kuruludur. Mesela yer çekimiyle ilgili o efsanevi elma sahnesini ele alalım. Belki katrilyon birinci denememizde elma aşağı değil de yukarı doğru hareketlenecektir ancak biz daha o kadar deneme yapmadığımız için yer çekiminin varlığını kabul etmişizdir. Ya da belki elmayla dünya birbirine aşıktır ve binlerce yıl sonra birbirlerini çekmeyi bırakacaklardır ancak biz yer çekiminin ebedi bir şey olduğuna ya da 2+2'nin 4 olduğuna inanmak zorundayızdır ki tüm insanlık ortak bir zemin üzerinde yükselebilsin.

Aslında trilyon defa attığımız paranın hep yazı ya da tura gelmiş olması, trilyon birincinin de yazı gelme olasılığının 1/2 olduğu gerçeğini hiçbir zaman değiştirmez. Yani çokluk doğruluk doğurmaz ve bu tamamen insanlığın ilerleyebilmesi için uydurulmuş bir yanılsamadır. Ne var ki içimizdeki insani dürtüleri buna inandıramayız çünkü insanlığın gelişmesi için bir şekilde çokluğun doğruluk olduğuna inanma ihtiyacı zihnimizin en derinlerine kazılıdır.

Bu durum sadece rasyonel bilimlerde değil toplumsal yaşamda da kendini sık sık gösterir. Özellikle insanlığın soyut gelişmeler kat edebilmesi için çoğu insanın inandığı şey doğru olmalıdır ki diğer insanları çokluğa değil de doğruya inandırmak daha kolay olabilsin ve ortak bir ilerleme kat edilebilsin. Çoğunluğun onayladığı toplumsal normlar doğru olarak kabul edilmelidir ki toplumun diğer bireyleri bu doğrulara inansınlar ve toplumsal sürdürebilirlik sağlanabilsin. Ancak bu konu üzerinde azıcık düşünen herkes farkındadır ki toplumsal normların birçoğu kişisel ölçekte çok yanlıştır ve yapılan genellemeler tabii ki mozaiğin hiçbir parçası için tam anlamıyla uyuşmamaktadır.

Kişisel hayatlarımızdaki asıl sıkıntılar da tam olarak bu farkında olmadığımız kabullenişten başlar. İnsanlığın varoluşu kadar eski olan bu yaklaşım içimize o kadar işlemiştir ki bu sebepten ötürü bir sürü hata yaparız. Her olayın kendi içinde eşsiz olduğu algısını yitiririz bir yerden sonra. Birkaç insanın bizim için veya vereceğimiz kararlar için yapacağı aynı doğrultudaki yorumları gerçeklik zannederiz ve doğru algımız bozulur. Bu yanılgının altında, çokluk yanılgısının yanında tüm insanlarda olan akıl verme ve akıl alma hevesi de yatar aslında. O yüzden hepimiz çoğu kararlarımızı başka insanlara danışırız ve onların söyledikleri çoğunluğa uygun gerçekleri doğru kabul ederiz ya da çoğunluğun söylediği şey isteğimizle örtüşmese bile mantık çerçevesinden çıkmamak için isteğimizin bu olduğunu sanırız.

Tüm insanlar anlatmaya ve bilmeye bayılırlar, özellikle de bildikleri şey karşı taraftan tasdik aldığı zaman. Aynı zamanda tüm insanlar bir bilgi parçacığıyla hayatlarının değişeceğine inanmak isterler. En çok satan kitapların arasında aforizmaların olma sebeplerinden biri de budur, insanlar hayatlarını değiştirecek "o cümleyi" ararlar birçok zaman. Hatta bu durum, en klasik popüler kültür hikayelerinde bile her şeyi bilen ak sakallı bilgenin başrole "o cümleyi" söylemesi ve hikayenin bi' anda çözülmesi şeklinde de vuku bulmuştur.

Hayat, çokluklara inansaydı şu an bir çoğumuzun ismini bile duymamış olacağı efsanelerle doludur. Atatürk, Samsun'a çıktığı zaman kimsenin ona yaptığı şeyin mantıklı olduğunu söylediğini sanmıyorum mesela. Bunun ana sebebi size akıl veren ya da verecek olan kimsenin siz olmadığı ve olayları tüm detaylarıyla anlatsanız, hatta tüm olayları bir kameradan izletme şansınız olsa dahi işin duygusal boyutuna ve deneyimlerinize hiçbir zaman siz kadar hakim olamayacağıdır. Yani bir basketbol koçundan futbol takımınız için duyacağınız "o cümleler" ilk başta kulağa mantıklı gelebilir ancak sahaya çıktığınız zaman işler pek de istediğiniz gibi gitmez. Örneğin Atatürk'e başarısız olacağını söyleyen birisi Atatürk kadar ileri görüşlü ve küçük detayları görebilen birisi olmayabilir ki toplumun birçoğunun ortalama bir zekaya sahip olarak yaşayıp öldüğünü de göz önünde bulundurursak aslında çokluk, efsanelere ve asıl olan gerçeklere ulaşılmasındaki en büyük handikaptır.

Efsaneleri yaratmanın önündeki en büyük engel çokluğa ve çokluktan dolayı mantıklı sandığımız şeylere karşı gelmekte olan cesaretsizliğimizdir.

Devamını Oku

Çocuk olmak özgürlüktür, çünkü hiçbir şey seçmemiş olmanın özgürlüğünü barındırır içinde. Hiçbir yere gitmemiş olmak her yere gidebilme özgürlüğünü verir sana. Ara sokaklarda sıkış tıkış yürümektense meydanda olmaktır çocuk olmak. Çocuk olmak yaratabilmektir çünkü yaratmak sınırsızlıktan doğar. Meydanların ara sokaklar kadar sınırları yoktur. Çocuk olmak mutlu olmaktır, çünkü seçim yapma sorumluluğuna sahip olmamaktır çocuk olmak.

İçinizdeki çocuk konseptini hepiniz duymuşsunuzdur. Çocukluğu mutlulukla bağdaştırdığımız için de hep içinizdeki o küçük çocuğu öldürmeyin derler. Yani bir nevi mutlu olun. Ben de buna inanıyorum, içimdeki çocuk benim o an için mutlu olmamı sağlıyor ama bu mutluluğun bana sağladığı fayda konusunda biraz şüpheliyim. İçimdeki çocuk mutlu olmamı sağlıyor çünkü beni hala kararlar vermek zorunda olmadığıma, ağladığımda istediğimi alabileceğime, yaptığım irili ufaklı her hatanın "çocuktur o yapar boş ver" tepkisiyle karşılanması beklentisini oluşturuyor.

Beni ne kadar tanıyorsun bilmiyorum ancak hala en yakın çevremi çocukluk arkadaşlarım oluşturuyor. Yani bir zamanlar en büyük derdi kale kuracak taş bulmak olan çocuklar olarak şu anki dertlerimizin üstesinden de birlikte gelmeye çalışıyoruz. Bu tabii ki hayatımdaki en değerli şeylerden biri. Çünkü içimdeki çocuk ve o çocuğun anıları hiçbir zaman ölmüyor, hatta birlikte deneyimlediğimiz yeni anılar bile çocukluk anıları oluyor benim için. Yani içimdeki çocuğu bırakın öldürmeyi, onunla görüşmediğim bir günüm bile yok. Arkadaşlarımla her sohbetimde o çocuğu tekrar çağırabilme lüksüne bile sahibim.

Çocukluk arkadaşlarımla vakit geçirdikçe içimdeki çocukla bağlantım güçleniyor, içimdeki çocuğu hatırladıkça da çocukluk arkadaşlarıma daha sıkı sarılıyorum. Yani bu sonsuz bir paradoks aslında. İçimdeki çocukla bağım güçlendikçe bahsettiğim olumsuzluklar da daha kuvvetli oluyor haliyle.

Çocukluk karar vermemek olabilir ancak benim irili ufaklı çok fazla karar vermem gerekiyor. Çocukluk oyun oynamak olabilir ancak benim yapmam gereken de çok fazla işim var. Yani anlayacağınız içimdeki çocuk bir noktadan sonra benim için gerçeklerden çok uzak sadece mutluluğuma odaklı yeni bir hayat simüle etmeye başladı.

İçimdeki çocuk hep aynı yaşta kaldıkça, ben de yıllara söz geçiremeyip büyüdükçe aramızdaki yaş farkı epey arttı. Aramızdaki yaş farkı arttıkça da kuşak çatışmalarımız daha da belirginleşti. İçimdeki çocuk; yaptığım işlere adeta sabah ailesi işe giderken gözünü açmış bir çocuğun ailesinin işe gitmesini izler gibi kayıtsız, ben bir şeyler yapmaya çalıştıkça bacağıma sarılıp oyun isteyen biri haline dönüştü. Hatta bir noktadan sonra içimdeki çocuk o kadar büyüdü ki dışım da çocuklaşmaya başladı.

Bu durumun aslında üniversiteye gitmeden önce çok farkında değildim, sonuçta çocukluğumun geçtiği yerde çocukluğumun geçtiği insanlarla yaşadığım bir akvaryumdayken dış dünyanın bana ne kadar kaba davranabileceğinin farkında değildim. Özellikle küçük şehirde yaşayanlar bu dediklerimi çok iyi anlar, büyük şehirlerin aksine küçük şehirlerin bi' kibarlığı olur. Üzüldüğünüzde şehir sizin için yavaşlar, büyük şehirler kadar umursamaz değillerdir. Küçük şehirlerde çocukların oynayabileceği boşluklar daha fazladır, büyük şehirlerde çocuklara pek yer yoktur.

Peki çözüm?

Bu serinin biraz deneyim paylaşma ve nasıl üstesinden geldiğim konseptinde ilerleyeceğini söylemiştim. Şimdi de çözümün tarifine geçiyoruz.

Benim bu sene özelinde öğrendiğim en değerli şey içimdeki çocuğu öldürmeden ona söz geçirebilmeyi öğrenmek oldu sanırım. Bu yüzden de ilk yazımda bundan bahsetmek istedim. İçimizdeki çocuk olgusu hep sabit yaşta bir çocukmuş gibi anlatılır bize. Hep aklımıza aynı yaştaki çocuk gelir mesela ama insanlar şunu gözden kaçırıyor ki 50 yaşında bir insanın içindeki 6 yaşında bir çocuk bu insana ne mutluluk ne de yaratıcılık sağlayabilir. Yani olması gereken konsept aslında içimizdeki çocuğun bizden hep belirli bir yaş küçük olmasıdır. Kuşak çatışması olmaması için her yeni yaşımıza girdiğimizde onun da yaşlanması, aramızda sözgelimi hep 10 yaş olması gerekir.

Ben bu durumun üstesinden içimdeki çocuğu büyüterek ama büyük haline daha çok sarılarak geldim. Artık içimdeki çocuk bacağıma sarılıp hadi oyun oynayalım diyecek kadar küçük ve hayat tecrübesinden eksik değil, aksine o da benimle büyüyen, oyuncaklarını tekrar bulabilmek için oynadıktan sonra toplaması gerektiğinin bilincinde olan, oyun oynamanın en çok ödevleri bittikten sonra zevk verdiğini bilen biri.

Devamını Oku

hakkımda

İletişim:

recent posts

Labels