3 dakika 47 saniye okuma süresi

     İnsanlığın ilerleyebilmesi ve hayatın bi' şekilde devamı için çokluk doğruluk doğurmak zorundadır. Yani çoğunluğun inandığı şeyler doğru olmak zorundadır. Matematik ve fizik gibi aklımıza gelen en rasyonel olguların temeli bile aslında tamamen çoğunluğun doğru olduğu varsayımı üzerine kuruludur. Mesela yer çekimiyle ilgili o efsanevi elma sahnesini ele alalım. Belki katrilyon birinci denememizde elma aşağı değil de yukarı doğru hareketlenecektir ancak biz daha o kadar deneme yapmadığımız için yer çekiminin varlığını kabul etmişizdir. Ya da belki elmayla dünya birbirine aşıktır ve binlerce yıl sonra birbirlerini çekmeyi bırakacaklardır ancak biz yer çekiminin ebedi bir şey olduğuna ya da 2+2'nin 4 olduğuna inanmak zorundayızdır ki tüm insanlık ortak bir zemin üzerinde yükselebilsin. 

    Aslında trilyon defa attığımız paranın hep yazı ya da tura gelmiş olması, trilyon birincinin de yazı gelme olasılığının 1/2 olduğu gerçeğini hiçbir zaman değiştirmez. Yani çokluk doğruluk doğurmaz ve bu tamamen insanlığın ilerleyebilmesi için uydurulmuş bir yanılsamadır. Ne var ki içimizdeki insani dürtüleri buna inandıramayız çünkü insanlığın gelişmesi için bir şekilde çokluğun doğruluk olduğuna inanma ihtiyacı zihnimizin en derinlerine kazılıdır.

    Bu durum sadece rasyonel bilimlerde değil toplumsal yaşamda da kendini sık sık gösterir. Özellikle insanlığın soyut gelişmeler kat edebilmesi için çoğu insanın inandığı şey doğru olmalıdır ki diğer insanları çokluğa değil de doğruya inandırmak daha kolay olabilsin ve ortak bir ilerleme kat edilebilsin. Çoğunluğun onayladığı toplumsal normlar doğru olarak kabul edilmelidir ki toplumun diğer bireyleri bu doğrulara inansınlar ve toplumsal sürdürebilirlik sağlanabilsin. Ancak bu konu üzerinde azıcık düşünen herkes farkındadır ki toplumsal normların birçoğu kişisel ölçekte çok yanlıştır ve yapılan genellemeler tabii ki mozaiğin hiçbir parçası için tam anlamıyla uyuşmamaktadır.

    Kişisel hayatlarımızdaki asıl sıkıntılar da tam olarak bu farkında olmadığımız kabullenişten başlar. İnsanlığın varoluşu kadar eski olan bu yaklaşım içimize o kadar işlemiştir ki bu sebepten ötürü bir sürü hata yaparız. Her olayın kendi içinde eşsiz olduğu algısını yitiririz bir yerden sonra. Birkaç insanın bizim için veya vereceğimiz kararlar için yapacağı aynı doğrultudaki yorumları gerçeklik zannederiz ve doğru algımız bozulur. Bu yanılgının altında, çokluk yanılgısının yanında tüm insanlarda olan akıl verme ve akıl alma hevesi de yatar aslında. O yüzden hepimiz çoğu kararlarımızı başka insanlara danışırız ve onların söyledikleri çoğunluğa uygun gerçekleri doğru kabul ederiz ya da çoğunluğun söylediği şey isteğimizle örtüşmese bile mantık çerçevesinden çıkmamak için isteğimizin bu olduğunu sanırız.

    Tüm insanlar anlatmaya ve bilmeye bayılırlar, özellikle de bildikleri şey karşı taraftan tasdik aldığı zaman. Aynı zamanda tüm insanlar bir bilgi parçacığıyla hayatlarının değişeceğine inanmak isterler. En çok satan kitapların arasında aforizmaların olma sebeplerinden biri de budur, insanlar hayatlarını değiştirecek "o cümleyi" ararlar birçok zaman. Hatta bu durum, en klasik popüler kültür hikayelerinde bile her şeyi bilen ak sakallı bilgenin başrole "o cümleyi" söylemesi ve hikayenin bi' anda çözülmesi şeklinde de vuku bulmuştur. 

    Hayat, çokluklara inansaydı şu an bir çoğumuzun ismini bile duymamış olacağı efsanelerle doludur. Atatürk, Samsun'a çıktığı zaman kimsenin ona yaptığı şeyin mantıklı olduğunu söylediğini sanmıyorum mesela. Bunun ana sebebi size akıl veren ya da verecek olan kimsenin siz olmadığı ve olayları tüm detaylarıyla anlatsanız, hatta tüm olayları bir kameradan izletme şansınız olsa dahi işin duygusal boyutuna ve deneyimlerinize hiçbir zaman siz kadar hakim olamayacağıdır. Yani bir basketbol koçundan futbol takımınız için duyacağınız "o cümleler" ilk başta kulağa mantıklı gelebilir ancak sahaya çıktığınız zaman işler pek de istediğiniz gibi gitmez. Örneğin Atatürk'e başarısız olacağını söyleyen birisi Atatürk kadar ileri görüşlü ve küçük detayları görebilen birisi olmayabilir ki toplumun birçoğunun ortalama bir zekaya sahip olarak yaşayıp öldüğünü de göz önünde bulundurursak aslında çokluk, efsanelere ve asıl olan gerçeklere ulaşılmasındaki en büyük handikaptır.

    Efsaneleri yaratmanın önündeki en büyük engel çokluğa ve çokluktan dolayı mantıklı sandığımız şeylere karşı gelmekte olan cesaretsizliğimizdir.

     Çocuk olmak özgürlüktür, çünkü hiçbir şey seçmemiş olmanın özgürlüğünü barındırır içinde. Hiçbir yere gitmemiş olmak her yere gidebilme özgürlüğünü verir sana. Ara sokaklarda sıkış tıkış yürümektense meydanda olmaktır çocuk olmak. Çocuk olmak yaratabilmektir çünkü yaratmak sınırsızlıktan doğar. Meydanların ara sokaklar kadar sınırları yoktur. Çocuk olmak mutlu olmaktır, çünkü seçim yapma sorumluluğuna sahip olmamaktır çocuk olmak. 

    İçinizdeki çocuk konseptini hepiniz duymuşsunuzdur. Çocukluğu mutlulukla bağdaştırdığımız için de hep içinizdeki o küçük çocuğu öldürmeyin derler. Yani bir nevi mutlu olun. Ben de buna inanıyorum, içimdeki çocuk benim o an için mutlu olmamı sağlıyor ama bu mutluluğun bana sağladığı fayda konusunda biraz şüpheliyim. İçimdeki çocuk mutlu olmamı sağlıyor çünkü beni hala kararlar vermek zorunda olmadığıma, ağladığımda istediğimi alabileceğime, yaptığım irili ufaklı her hatanın "çocuktur o yapar boş ver" tepkisiyle karşılanması beklentisini oluşturuyor.

    Beni ne kadar tanıyorsun bilmiyorum ancak hala en yakın çevremi çocukluk arkadaşlarım oluşturuyor. Yani bir zamanlar en büyük derdi kale kuracak taş bulmak olan çocuklar olarak şu anki dertlerimizin üstesinden de birlikte gelmeye çalışıyoruz. Bu tabii ki hayatımdaki en değerli şeylerden biri. Çünkü içimdeki çocuk ve o çocuğun anıları hiçbir zaman ölmüyor, hatta birlikte deneyimlediğimiz yeni anılar bile çocukluk anıları oluyor benim için. Yani içimdeki çocuğu bırakın öldürmeyi, onunla görüşmediğim bir günüm bile yok. Arkadaşlarımla her sohbetimde o çocuğu tekrar çağırabilme lüksüne bile sahibim.

    Çocukluk arkadaşlarımla vakit geçirdikçe içimdeki çocukla bağlantım güçleniyor, içimdeki çocuğu hatırladıkça da çocukluk arkadaşlarıma daha sıkı sarılıyorum. Yani bu sonsuz bir paradoks aslında. İçimdeki çocukla bağım güçlendikçe bahsettiğim olumsuzluklar da daha kuvvetli oluyor haliyle.

    Çocukluk karar vermemek olabilir ancak benim irili ufaklı çok fazla karar vermem gerekiyor. Çocukluk oyun oynamak olabilir ancak benim yapmam gereken de çok fazla işim var. Yani anlayacağınız içimdeki çocuk bir noktadan sonra benim için gerçeklerden çok uzak sadece mutluluğuma odaklı yeni bir hayat simüle etmeye başladı.

    İçimdeki çocuk hep aynı yaşta kaldıkça, ben de yıllara söz geçiremeyip büyüdükçe aramızdaki yaş farkı epey arttı. Aramızdaki yaş farkı arttıkça da kuşak çatışmalarımız daha da belirginleşti. İçimdeki çocuk; yaptığım işlere adeta sabah ailesi işe giderken gözünü açmış bir çocuğun ailesinin işe gitmesini izler gibi kayıtsız, ben bir şeyler yapmaya çalıştıkça bacağıma sarılıp oyun isteyen biri haline dönüştü. Hatta bir noktadan sonra içimdeki çocuk o kadar büyüdü ki dışım da çocuklaşmaya başladı.

    Bu durumun aslında üniversiteye gitmeden önce çok farkında değildim, sonuçta çocukluğumun geçtiği yerde çocukluğumun geçtiği insanlarla yaşadığım bir akvaryumdayken dış dünyanın bana ne kadar kaba davranabileceğinin farkında değildim. Özellikle küçük şehirde yaşayanlar bu dediklerimi çok iyi anlar, büyük şehirlerin aksine küçük şehirlerin bi' kibarlığı olur. Üzüldüğünüzde şehir sizin için yavaşlar, büyük şehirler kadar umursamaz değillerdir. Küçük şehirlerde çocukların oynayabileceği boşluklar daha fazladır, büyük şehirlerde çocuklara pek yer yoktur.

    Peki çözüm?

    Bu serinin biraz deneyim paylaşma ve nasıl üstesinden geldiğim konseptinde ilerleyeceğini söylemiştim. Şimdi de çözümün tarifine geçiyoruz.

    Benim bu sene özelinde öğrendiğim en değerli şey içimdeki çocuğu öldürmeden ona söz geçirebilmeyi öğrenmek oldu sanırım. Bu yüzden de ilk yazımda bundan bahsetmek istedim. İçimizdeki çocuk olgusu hep sabit yaşta bir çocukmuş gibi anlatılır bize. Hep aklımıza aynı yaştaki çocuk gelir mesela ama insanlar şunu gözden kaçırıyor ki 50 yaşında bir insanın içindeki 6 yaşında bir çocuk bu insana ne mutluluk ne de yaratıcılık sağlayabilir. Yani olması gereken konsept aslında içimizdeki çocuğun bizden hep belirli bir yaş küçük olmasıdır. Kuşak çatışması olmaması için her yeni yaşımıza girdiğimizde onun da yaşlanması, aramızda sözgelimi hep 10 yaş olması gerekir.

    Ben bu durumun üstesinden içimdeki çocuğu büyüterek ama büyük haline daha çok sarılarak geldim. Artık içimdeki çocuk bacağıma sarılıp hadi oyun oynayalım diyecek kadar küçük ve hayat tecrübesinden eksik değil, aksine o da benimle büyüyen, oyuncaklarını tekrar bulabilmek için oynadıktan sonra toplaması gerektiğinin bilincinde olan, oyun oynamanın en çok ödevleri bittikten sonra zevk verdiğini bilen biri.

    Öncelikle selamlar, tam şu an blog yazmayı ve sizi ne kadar özlediğimi fark ederek kahvemi hazırladım ve bilgisayarımı açtım. 

    Uzun zamandır burayı boşladığımın üzülerek farkındayım, içerik üretmeye farklı platformlarda devam ettim ancak burası kişisel bir sayfa olduğu için gerçekten içimden geldiğini hissetmediğimde yazmayı sevmiyorum. Bir yandan Bilkent'in gazabı bir yandan kişisel işlerim bir yandan yurt hayatı derken sonunda şu an odama gelip kendimle baş başa kalabildim ve kaldığım gibi bloguma dönmeye karar verdim.

    Ayağımın tozuyla hemen yeni bir seriyi sizinle tanıştırmak istiyorum, huzurlarınızda:  iç sesim on the mic!

     Genelde aklıma gelen küçük düşünceleri besleyerek bir tık daha ciddi yazılar yazıyordum buraya ama bu sene o kadar fazla yeni deneyim yaşadım ki hayattan öğrendiklerim beni gerçekten çok etkiledi. Zaten ileride podcast çekme gibi planlarım da var (davar!?), yani bu seri bir bakıma olası bir podcast içeriğimin de doğduğu yer olabilir.

    Ciddi yazılar yazmak da hoşuma gidiyor ama son yazma deneyimlerimden sonra fark ettim ki direkt aklıma gelenleri yazmak benim için daha eğlenceli. Yani ilerleyen dönemlerde -en azından bu blogta- bu tarz yazılara daha çok yer vereceğim gibi duruyor.

    iç sesim on the mic, bir nevi iç sesimin tapescripti gibi. Size yaşadığım bazı anılardan, acılardan ve gözlemlerimden yola çıkarak öğrendiklerimi, siz bu deneyimlerin acısını çekmeden öğrenebilin diye bir amme hizmeti yani. Bu serinin belirli bi' konusu yok çünkü iç sesim de hiçbir zaman belirli bi' konuda konuşmuyor. 

    Bazen kişisel buhranlardan, bazen mutlu bi' anımdan bazen de bazı şeylerin nasıl yapılacağına dair küçük numaralar anlatacağım bu serime...

    Hepiniz Hoş Geldiniiz!

(evet) (best regards ayrıca)