Sahi hepimiz geçmişi özlüyoruz değil mi? Garip olan bu değil, asıl garip olan şu an özlediğimiz geçmişi yaşarken yine geçmiş özlemi çekiyor oluşumuz. Bugün dünü, dün ondan önceki günü özlüyorduk. İşin aslı bu duygunun özlem olmaması. Kimse bu konuyu deşmediği için kolaya kaçarak özlem diyerek geçmişiz. Asıl yaşadığımız duygu özlem değil, pişmanlık. Geçmişi layıkıyla yaşayamama pişmanlığı. Bu, hayatın en sıkıntılı paradokslarından biridir aynı zamanda. Bugünün pişmanlığı aynı zamanda yarının pişmanlığının sebebi oluveriyor bir anda. Domino taşları misali ipin ucunu bir kaçırınca hep ertesi güne devreden tarifsiz bir ağırlık. Hâl zaten böyleyken buna bir de teknolojinin gelişmesi eklenince bize düşen geceleri salya sümük eski resimlere bakmak oluyor. Eski anıların o acı veren mutlu karelerine bakarken asıl iç çekişimizin sebebi o gün daha fazla eğlenememe pişmanlığımız değil midir zaten?