Çoğu insan “Dünyanın en zeki insanı” olmayı “Dünyanın en çalışkan insanı” olmaya tercih eder. Bu temelde insanın kendini özel sanması ve her insanın içinde bulunan o övülmeyi sevme duygusundan kaynaklanır aslında. İnsanın doğası böyledir. Siz hiç çocuğuna küçükken “Benim oğlum çok çalışkan amcası” diyen ebeveynler gördünüz mü? Küçükken olumlu bir hareket yaptığımızda duyduğumuz cümle genelde “Benim oğlum çok zeki teyzesi bak bunu da böyle yaptı vb.” olur.

Ayrıca çalışarak başarmak herkesin yapabileceği bir iş gibi gözükür insanlara. Çalışmadan başarmak bi’ tık daha özel olarak verilmiş bir güç gibi hissettirir. Bu temelde insanları başarısızlığa iten en önemli düşüncedir. İnsanlar çalışmadığı/çalışamadığı gerçeğini zeki olduklarını zannederek örtmeye çalışırlar. Zekâ, merak demektir. Genelde hep “Benim matematik zekâm yüksek abi.” tarzı cümleler duyar ve kullanırız. Aslında bu cümle “Benim matematiğe merakım var.” demektir ama kimse böyle kullanmaz bu cümleyi çünkü ilk cümle kendini daha önemli biri gibi hissettirir insana. 

Kendini zeki görmek aynı zamanda insanlara gerçeği görememe gibi sorunlar da doğurur. Bir imtihanda kötü sonuç alırsınız ve “Abi ben zeki bir insanım olsun bir dahaki sefere denerim” dersiniz ama bir sonraki imtihana da çalışmadan girersiniz ve bu olay bir paradoksa dönüşür, siz bu paradoksun içinde dönerken bir bakarsınız ki iş işten geçmiş.

Bana kalırsa doğduğu anda herkes eşit miktarda dâhidir ve zekâ dediğimiz şey en temelinde hayal gücüdür. Sadece çevrenin aşırı kuralcı etkisiyle çoğu insan dâhiliğini(hayal gücünü) kullanmaz ve zamanla körelir bu dâhilikleri. Zekâ ile çalışma doğru orantılıdır çalıştıkça zekileşir, zekileştikçe çalışma veriminizi artırırsınız.

"Övgünün aldatıcı ve yıkıcı etkisinden kaçmanın tek yolu, çalışmaya devam etmektir." 

–Albert Einstein